ادب صنعتی

برای بعضی جوانهای سرزمینم که درگیر طلاق اندگاهی پیش می آید که دل می دهید به این حرف های تکراری. همین گوش دادن های گهگاه است که به طمعم می اندازد تا بعضی حرف ها را پیش بکشم. می گویید برایمان مهم است که با کارهای بعضی هایمان ممکن است برای پدرمان هم حرف در بیاورند چه رسد به خودمان . می گویم فکرتان را وسعت بدهید. فکر کنید به ایران ، فکر کنید به اسلام که هرکدام به مثابه ریشه های اصلی ایرانی جماعت حق بزرگتری از آباء و اجداد به گردن ما دارند. به نظرم وقتی می خواهیم به هر نوع یل للی تل للی تن بدهیم باید تنمان بلرزد از اینکه برای ایران به عنوان مام میهن حرف در بیاورند. وقتی شما می روید جشن تولد دوستی ، از کجا می دانید بعضی از کسانی که دعوت می شوند دوستی با خودشان نمی آورند که نباید بیاورند؟ و بعد کافی است سر و صدای خنده یا مثلا موسیقی حوصله همسایه ای را سر ببرد و به جایی تلفن کند. به همین راحتی ممکن است اسم شما به عنوان حاضر در یک پارتی مختلط در برود! بعضی از شما آنقدر که در این فضاهای مجازی به حال و روز دختر- پسرها پرداخته اید چه بسا به قدر روان شناسی صاحبِ نظر شده باشید.مشکل این است که حاضر نیستید عاقلانه آنچه را که از درست و غلط می شناسید در باره کارهای خودتان بگذارید وسط و کارهایتان را سره ناسره کنید. ببخشید . خیلی ببخشید. اینجور وقتها آدم می شود کور خود بینای مردم. بعضی وقتها از خودم می پرسم این خوره ی توجه طلبی چی است که دست از سر بعضی از شماها برنمی دارد؟ نگویید دنبال توجه نیستید. البته بی اعتنایی برای همه سنگین است. حتی بین سیاسیون قصه که مفصل می شود اسمش می شود "توطئه سکوت". اما توجه طلبی هم حدی دارد! یعنی این طبیعی است که بخواهیم هر کدام از 365 روز سال با یک لباس و سر و وضع , ...ادامه مطلب