ادب صنعتی

واکاوی یک باور : همه با من بدندخیلی از ما مردم ممکن است این حس یا توهم را تجربه کرده باشیم که فکر کنیم هیچ کسی ما را دوست ندارد. همه می خواهند من شکست بخورم. همه با من بدند. و از این قبیل.فکر می کنیم مردم کار و زندگی شان را ول کرده اند و صبح و شب دارند برای زمین خوردن ما نقشه می کشند. هیچ وقت فکر نمی کنیم واقعا ما به دشمنی حتی یک نفر می ارزیم ؟ که حالا تصور می کنیم نصف شهر یا دست کم نصف فامیل با ما ضدیت دارند. این حالت ولو قدری اتو کشیده یا تئوریزه شده ممکن است حتی بین درس خوانده ها و منصب دارها و سیاسیون هم پیش بیاید. سر و ته دفتر و دستک ممکن است پنج نفر یا هفت نفر – یعنی عدد فرد - باشند که وقتی می خواهند رای بگیرند سر دوراهی نمانند. چون اگر زوج باشند می مانند . ممکن است نصف - نصف این وری - آن وری بشوند. اما فرد که باشند بالاخره یا سه به دو یا چهار به سه یا پنج به چهار یک موضوع یا رد می شود یا قبول. با این حال و روز تصور می کنند نه تنها مردم کره زمین که حتی ساکنان کره مریخ هم برایشان از رو بسته اند. اگر چنین حسی پیش بیاید و تکرار و استمرار پیدا کند اسمش می شود توطئه انگاری و توهم توطئه . همه دشمن من اند . یا همه دشمن ما و حزبی هستند که بیشتر از عدد فرد انگشتان دو دست عضو نداریم. بگذریم . بهتر است نوشته در حوزه اجتماعیات و معرفت و از این قبیل دور بزند. جالب است. خداوند در کلام خود قرآن مجید افرادی با این مشخصات را که فکر می کنند همه با آنها دشمن اند ، در جمع مسلمانها دشمن خوانده است. در آیه چهارم از سوره شصت و سوم قرآن یعنی سوره منافقین آنها چنین تشبیه و توصیف شده اند : گویی تخته چوب هایی ]خشک و بی روح[ اند که به دیوار تکیه دارند و هر فریادی را بر ضد خود می انگارند . آنها دشم, ...ادامه مطلب

رسانه و همه سو نگری"و" گاهی افاده با هم بودن می کند که می شود معیت. گاهی هم مفهوم آن را درمقابل "یا " قرار می دهد تا اگر از "یا " اراده یکسان بودن می شود ، از "و" افاده دوتا بودن و دوگانگی شود. "مردم و مسئولان" احتمالا به دنبال چیزی بینابین بوده . یعنی قرار بوده رابطی بین مردم و مسئولان باشد و آنها را به هم نزدیک کند. اما لااقل در این طرح که خواندیم ، خبر چندانی از مردم نبود.یا دست کم رابطه ای ایجاد نشده بود. مسئولی در استودیو حرف خودش را می زند . مردم هم درد خودشان را دارند، ولو صدای هر دو شان هم در یک برنامه شنیده می شود. طراح می خواهد با 3 دقیقه گفتار، کلام منعقد و مسئله فهمیده شود ، که نمی شود.می توانید در سه بخش گفتار را ارائه کنید اما با کمتر از 10 دقیقه گفتار کارتان راه نمی افتد.طرح معلوم نکرده ، حرف های خوب و قابل تکرار و اثر گذار کجای برنامه ساماندهی می شود. مثلا اینکه "دبستان را بسازید تا جامعه ساخته شود".برنامه باید این ظرفیت را پیداکند که از تجربه ملتها ی دیگر هم بگوید. مدیران ژاپنی در طول دهه های گذشته سعی کرده اند ژاپن را به یک خانواده تبدیل کنند.برنامه باید به جای کلیشه گویی ، دنبال ایده هایی باشد که جواب داده اند.اگر در خانواده هایی تربیت و گفتمان خالصانه ممکن شده ، نحوه ارتباط و تعامل بین نهادهای مسئول و خانواده ها ترسیم شود.اگر می خواهیم اقتصاد و تولید رونق پیداکند ، باید بلد باشیم از طریق رسانه و در شکل های مختلف کار رسانه ای مثلا سینما ، صادرکنندگان یا تولید کنندگان راهم به عنوان قهرمان ملی معرفی کنیم. باید بلد باشیم یک چهره موفق در دور هم جمع کردن جوانها و تشکل آفرینی و توسعه کتابخوانی و پژوهش مسئله محور و کمک به حل معضلات فرهنگی را به عنوان قهرمان فرهنگی, ...ادامه مطلب