امروز چه خبر؟

در جلسه ارزیابی یکی از نمایشهای رادیو توجهم جلب می شود به خودکاری که با آن می نویسم: made in india.می بینم خیلی باید کار کنیم تا در همه زمینه ها بتوانیم به مهندسی رشدی شتاب دار دست پیدا کنیم وگرنه هشت مان گرو نه است چون دیگران صبر نخواهند کرد که به آنها برسیم.بعد می بینم دوستی که همواره در جلسات بیشتر از همه شتاب داشته همراه با غیرواقع بینی  و نگاههای غیر حرفه ای تا رادیو صد در صد بی مشکل باشد(فرض خوش بینانه در باره ان قلت هایش همین است ) به جلسه نیامده . یعنی من در جلسه ای که معاون صدا که اورا " استاد "می خوانم  حرفهایم را نپذیرد حاضر نمی شوم. دیدم خیلی راه داریم تا made in ما ایرانی شود. ماهنوز در دوران پیش بچگی مانده ایم.در عین حال می بینم یکی از بچه های نمایش ناخودآگاه می رود توی حس های مرحوم رضاپور و صدایش شبیه او می شود. می گویم پس می شود امیدوار بود.البته گاهی به هم می ریزم کمی که هنوز باید برای بعضی دوستان توضیح بدهم که :آقا ! وارد کردن عنصر روایت در یک کار نمایشی یعنی برش تاریخی یا چونه نمایش را درست انتخاب نکرده ایم.و این وهن کار است! در عین حال زود به خودم می آیم و خرسندی وجودم را فرا می گیرد چون می بینم تهیه کننده راه افتاده همان کسی ست که 20 سال پیش از حوزه صدابرداری که کاری فنی بود قایلیتش را شناسایی کردم و به جمع هنرمندان نمایش واردش کردم.

ادب صنعتی...