حاج قاسم

صحبت «حاج قاسم» که می شود (و دیگر نمی گویم «سلیمانی » چون به نظرم در تمام تاریخ تا بگویی حاج قاسم ، اول سلیمانی به ذهن متبادرمی شود)، آدم یاد بغض ، داغ ، و ارزشهایی چون خلوص ، رشادت ، شفافیت درستی ، راستی و هرچه خوبی است می افتد.اما من در این بین بیش از همه او را یک «معما»ی بزرگ تاریخ می دانم . او خود را سربازی بیش ندانست اما سرداران و فرماندهان بسیار در سوگش خون گریه کردند.او یک مقام عالی مملکتی به شمار نمی آمد اما خیل مقام داران در برابر شخصیتش سر فرود آوردند .یک سال از شهادتش گذشت اما داغش التیام نیافت و لهیب آتشی که با شهادتش در دلها افروخته شد همچنان شعله می کشد و می سوزاند.معما چیست؟معما همین است که چند ده میلیون ایرانی از لحظه شهادتش تا وقتی که پیکرش در گوشه ای از کرمان به خاک سپرده شد ،  در خیابان ها ماندند و باهم گریستند بی آنکه حتی یک بار او را دیده باشند . هنوز هم تا نام او به زبان می آید اشک به چشم هایشان می نشیند.از عجایب او این بود که همه در آغوشش قرار می گرفتند .حتی آنها که ممکن بود خطایی کرده باشند ، از گرمای محبتش مطمئن بودند.گویا او در عین سرسپردگی به ولایت ، تدبیری برای وحدت فرزندان انقلاب از طیف های گوناگون هم داشت.او معماست چون با نگاه خدایی اش در همه جانها رخنه می کرد.من می سوزم از اینکه او محبوب ترین فرد برای ایرانی ها دیگر نبست و می سوزم از اینکه ترامپ هست.و بدتر می سوزم از اینکه گویا ترامپ محبوب ترین فرد برای امریکایی ها هم شناخته شده و بعد می توان تردید کرد در گفتن «مرگ بر امریکا»؟ حاج قاسم معماست چون مردم بعضی کشورهای غیراسلامی هم فراوان از بزرگی او گفتند .ظاهرا سال بعد بیشتر از امسال حرف برای گفتن از حاج قاسم خواهیم داشت.بگذاریدحالا که ایام شهادت سرور زنان و مردان دو عالم ، فاطمه زهرا (س) است ، یادی کنم از مرحوم شریعتی که بلاتشبیه وقتی یک کتاب از مقام فاطمه گفت ، آرام نگرفت و حرف و صوت را کافی ندانست ، الا به گفتن «فاطمه فاطمه است.» از حاج قاسم هم که فرزند مکتب محمد و علی و فاطمه است ، هر چه بگویم کم است.فقط می شود گفت : «حاج قاسم حاج قاسم است.»