مسافرکربلا – سه شنبه 18/1/1394

3:10.دیروز صبح که صبح زود ساعت سه و نیم رفتیم حرم ،به زیارت خوبی رسیدیم.امروز زودتر بلند شده ایم تا به زیارت بهتری برسیم.شماره کفشم در جاکفشی کفشداری  200 است و من ناخودآگاه از رند بودن عدد کفشم خوشحال می شوم.هنوز هم فرصت پیدانکرده ام در خوبی یا درست و غلطی باورهای حروفیه که به حروف و اعداد اعتقاد داشته اند تامل کنم.چرا هفت یا چهل خوب است ؟چرا ایرانیها می گویند سیزده بد است؟ چرا قزوینی ها یا همدانیها 8 را در شمارشهایشان جا می اندازند؟ الحمدلله وقتی آمده ایم کنار ضریح علی (ع) یعنی یک متری مکانی که پیکر علی را گذاشته اند که گاهی در یک قسمت هیچ کس نیست جز من زائر و ضریح مبارک امیر المومنین(ع).جایی می نشینم در زیر بقعه مولا ،رو به قبله با آینه کاریهای سقفی که فعلا به آن کاری ندارم ،بالا سر حضرت به گونه ای که حین زیارتنامه خواندن ،ضریح را در برابر خود می توانم ببینم و هیچ کس در میانه حائل نیست.تک و توک هم اگر زائری برسد ضریح را می بوسد و می گذرد و من هستم و روح بلند علی که بارقه ای از آن را به قدر ظرفیت ناچیزم حس می کنم.