طرحی برای "حسینیه دل"

طرحی برای "حسینیه دل"
جلسه 11مرداد 1399 تشکیل شد. حسینیه دل برنامه ای است رادیویی که در چند سال منتهی به جلسه ، هر سال – یا تقریبا هر سال – تولید می شده. معتقد بودم باید زنده باشد تا بتواند به سوژه هایی که در لحظه رخ نشان می دهند توجه کند. مثل همیشه فکر می کردم باید چنین برنامه هایی بکوشند نسبت امام حسین (ع) با زندگی و پست وبلند آن در ابعاد و زمینه های گوناگون و البته مرگ را تبیین کنند. دغدغه ای هم داشتم که ما ظاهرا در غیر محرم ، دنبال گفتن از امام حسین(ع) نیستیم – چه رسد به شناختن و شناساندن حضرت – و فکر می کردم باید در این ایام سعی مان معطوف ارائه تصویری نسبتا جامع از حضرت باشد. این هم در نظرم بود که فضای کار رسانه ای رقابتی و پیچیده شده و نسبت به قبل تغییرات فاحشی کرده. از جمله اینکه گروه های سنتیِ مرجع تغییراتی کرده اند و جایگاه و رتبه خود را به گروه های دیگر و شاید تازه واگذار کرده اند. کلی نگویم . جایگاه رسانه ملی اگر تدبیرهای لازم اتخاذ نشود مشمول همین تغییرات است. پس معطوف به دستور جلسه هم ، رسانه ملی در گفتن از امام باید به "درست" گفتن و لازم گفتن و کامل گفتن و جامع و چندوجهی گفتن بپردازد تا "درشت" گفتن و صرفا نمایش مصیبت یا شکوه و پروپاگاندا و شعار . نکته ای که ممکن است راهبرد تلقی شود این است که ما وقتی می توانیم بگوییم درست گام برداشته ایم که "موقعیت " های جامعه درست شکل بگیرد و به جای کتیبه های عریض و طویل و خیمه های چندین متری صلواتی و باندهای پرقدرت صوتی و در یک کلمه ، بیش از "قدرت" مذهب ، "روح" مذهب و از جمله نهضت حسینی وجودمان را فرا گیرد و زنده و معطر گرداند . محرم و صفر فرصتی است که فارغ از خرج های چشمگیر ، ضمن پرهیز از رفتارهای غلو آمیز که احتمالا به افراط در نمایش احساسات و عواطف و احیانا تنگ کردن حلقه های مشارکت عمومی منجر می شود ، به دنبال جذب افرادی باشیم که می دانند در این سرا خبرهایی است و می آیند تا از حضرت درس زندگی و سلوک فردی و جمعی و خصوصا به صلاح آوردن امت پیامبر (ص) و امر به معروف و نهی از منکر بیاموزند.
(از یادداشتها : پیرامون سواد رسانه ای)