سحری خوانی و سحری خوری

سحری'>سحری خوانی و سحری خوری

کسی که پا به میدان برنامه سازی مثلا تهیه برنامه رادیویی برای لحظات سحری بگذارد پا به چالشی گذاشته که باید برنامه برای لحظه ای درک نشدنی یا وصف نشدنی بسازد . در این لحظه مردم می خواهند باخبر شوند که سحر شده یا نشده و چقدر از سحر گذشته و کی سحر تمام می شود ، چهارتا جمله مناجات گونه در کنار سحرخوانی سنتی و حالا "دعای سحر" هم بشنوند . در جنب چنین ارتباطی با رادیو ، سحری شان را هم بخورند. و در ارزیابی برنامه ساخته شده برای این لحظه که معمولا یکی دوساعت – در مورد برنامه "نسیم سحریِ" 6 فروردین 1402 ، 105 دقیقه – طول می کشد ، به اجمال باید گفت :

هنوز هم این قبیل برنامه ها مشکل فرم دارند . برای جذاب تر شدن برنامه می توان از افکتهای طبیعت یا طبیعی و دست کم گزارشهای محیطی استفاده کرد.

لازم است آسیبهای معرفتی اخلاقی و اجتماعی شناسایی و در پرداخت متنی و فرمی مورد توجه قرار گیرد؛ آسیبی مثل نگاه های عجولانه ، غیر منطقی و در موارد زیادی خشونت آمیز .

رویکردهای کلانِ جهت دهنده ی تولید نقد شود. آنچه باید پخش شود؟ آنچه پخش می شود؟

اعلام بخش/ آیتم آن هم به صورت گل درشت ، از مناسبت و ملایمت برنامه با اقتضای لحظه و ملاحظات زیبایی شناختی می کاهد. شاید حتی اعلام در نشانه ایستگاهی هم ضرورت نداشته باشد.

ایده های خام مستخرج از منابع ، فرآوری رسانه ای – هنری می خواهد.

عنصر روایت بیشتر به کار تزریق شود.

تکرار چند ساله نشانه ایستگاهی "سحرنامه" (بر وزن سفرنامه) القای جدی نبودن تیم تولید می کند ؛ هرچند محتوی و تدوین گزارشها ، از سر گزیده کاری است و جذاب است .

شورای طرح و برنامه مجوز بدهد که در برنامه ، تنها روح طرح تامین شود ، اما برنامه شنیدنی ، مطلوب ، متفاوت ، مفید و موثر باشد .

در ذکر خیر از شهید به اسم شهید بزرگوار قاسم سلیمانی اکتفا نشود و هر برنامه به شهیدی تقدیم شود.

زیاد بودن آیتم / بخش ، وقتی کلا کلام شنیده می شود و کلام ، کمکی به جذابیت نمی کند. تمهیدات رادیویی بیشتری ممکن و لازم است. مثلا صوت مناجات ها می تواند کارکردهای گوناگون از جمله کارکرد موسیقایی پیدا کند .

همه ی لطف شعر به درست خوانی آن است. در "... هست از برای دوست" اگر حرف "ت" در هست ، ساکن تلفظ شود ، یعنی لطف شعر را گرفته ایم.

برگه های ارزیابی روزانه و مستمر برنامه ، بررسی و جمع بندی تحلیلی شود تا بتوان به تدبیر موثری در جهت بهتر شدن برنامه رسید.

برعکس توصیه های کلیشه ای و تکراری به عرفانی گفتن آن هم با ادبیاتی بی بهره از ذوق ، می گویم در بعضی کشورهای عربی ، مردم ماه رمضان را واقعا جشن ضیافت الهی می دانند و شادند . در رمضان قرار نیست خمودگی منتشر شود.

کاش برنامه به گونه ای تهیه شود که گویی برای ارتباط با فرد فرد شنوندگان تهیه شده است.