ذات هنر

ذات هنر

هنر ذات دینی و به قول جلال (آل احمد) مذهبی دارد. یعنی هنر همین قدر که هنر باشد مذهبی است . اگر نیست ، نه مذهب است نه هنر. به نظر جلال ، حتی در ادب و هنر بیگانه ، هنرها ابتدا مذهبی بوده اند . این رگ و ریشه مذهبی را جلال ( ادب و هنر بیگانه، 1383: 34) برای ستاره ها هم قائل است. "نام مذهبی دارند ستارگان آسمان ، در ابتدا تا انتها". شاید از همین رو غالب کسانی که به دین و عرفان پرداخته اند ، همواره نسبتی هم با هیئت و نجوم داشته اند ، که علم نجوم با این وصف علم خداشناسی هم بوده است.قرآن خودمان را اگر بخواهیم از نظر نوع آیات و اشارات تقسیم کنیم ، یا ابلاغ  دین است توسط پیامبران ادیان به آدم ها و محاجه مستقیم با آنها ، یا قصه است برای شناسا کردن آدمها یا خداشناسی در نجوم و کواکب است.

   به حالا نباید نگاه کرد و در انقلاب احوال " حالا " نباید درماند که شیطان قاپ پسر آدم را دزدیده است و روزگار را پر از فتنه و گرفتاری کرده و هر کدام مان را یک جور زمین زده . قلم درشت های دنیا را هم حسابی به دنده خباثت تا فیها خالدون انداخته . جنگ احزاب جهان ، ارضی و سماوی ، علیه بشریت و انسانیت و بندگی و پاکی راه افتاده . دیگر چگونه باید باشد که بتوانیم بگوییم همه بدها دارند دست به یکی می کنند علیه خوبی. بعید نیست در غوغا و گرد و خاک خبری دیگر فراموش شده باشد  مرداد1399 که در اثر انفجار 2700 تن یعنی دومیلیون و هفتصد هزار کیلو نیترات آمونیوم در بیروت، بخشی از این شهر که زمانی عروس خاورمیانه خوانده می شد ، در یک لحظه با آدم هایش خاکستر شد ، چون مردانگی ورافتاده و قرار نیست صهیونیست های اسرائیل و آنها که اصل کاری های این قبیل جنایات اند ، با شهامت وارد میدان بشوند و یکی یکی مبارز بطلبند.

               نه بر آنم که کشد هیچ زمین       آنچه بر ما ز صروف زمن است

               دور آسایش و آرامش نیست         موسم آفت و دور فتن است

با این اوصاف ناامید نیستیم . و نباشیم .روزگار پست و بلند داشته . و شاید از این به بعد هم داشته باشد.البته شاید . چشمم آب نمی خورد راستش.چون اگر می داشت ، جهان نباید روز به روز بیشتر در سراشیب منجلاب سُر می خورد. راستی می رسد روزی که راحت و با اطمینان صد سال پیش و دویست سال پیش بشود گفت : این نیز بگذرد؟ و اینکه ( به قول فردوسی) :

         بر این گونه گردد همی چرخ پیر              گهی چون کمان است و گاهی چو تیر

         گهی مهر و نوش است و گه کین و زهر    بدین سان بود چرخ گردنده دهر