نشانه های بزرگی در نامه یک پدر

سلام.ازبزرگی خودت حرف زده ای و اینکه دیگر بچه نیستی.پس بگذار گهگاه نشانه های بزرگی را برایت توضیح بدهم.فعلا این جمله را گوش کن.یکی از نشانه های اولیه بزرگی این است که فرد دیگر مثل بچه ها حرف نمی زند و احساسات پرحرارت علیه پدرش تحویل نمی دهد.کاری که تو در هر برخوردی که برایت ناخوشایندباشد انجام می دهی.
می گویی بچه نیستم که با من اینگونه حرف می زنید.اگرنمی دانی پسرم بدان که من از سال 59 یعنی 13 سال قبل از اینکه شمابه دنیاامده باشید با عضوشدن در ارتش 20 میلیونی وارد کارهای اداری و تشکیلاتی شده ام و تمرین کرده ام که با هرکس به فراخور ظرفیت و تناسب صحبت کنم.پس اینگونه نیست که ندانم چگونه باید سخن گفت.فرض هم می کنیم که هیچ نخوانده ام و فقط تجربه 37 ساله حرف دقیق زدن دارم.
ازنشانه های بزدگی این است که اگر قهرکردی و حرف نزدی ، ماشین هم نخواهی.
ازنشانه های بزرگی این است که می دانی به خاطر یک امرمستحبی مثل عزای امام صادق تادیروقت بیرون ماندن و سنگین بیدارشدن برای نمازواجب صبح نوعی داعشی گری و افراط کاری ست.
اگرکسی بزرگ شده باشد کاری نمی کند که بی اعتمادی ایجادشود و مثلا وقتی می خواهد دربرنامه مانورگردان شرکت کند در رفت و برگشت با پبراهن آستین کوتاه و شلوارورزشی ظاهر نمی شود.
آدمی که بزرگ شده باشد آنقدر در عمل پختگی نشان می دهد که دیگران دلیلی برای نصیحتش نمی بینند.اماشما امیدوارم ناراحت نشوید نیازمند نصایح بسیارهستید و جالب اینکه گوش خود را برهر نصیحتی بسته اید.
داشته ایم چهره های متخلقی را که خودبزرگ و مجسمه اخلاق بوده اند اما باز هم از دیگران می خواسته اند نصیحت شان کنند، چون در نصیحت که معنی اش خیرحواهی ست خیرکثیر می دیده اند.
کسی که ادعای بزرگی دارد یکی از کارهایی که می کند این است که خودش را آماده می کند تا مرد زندگی باشد خصوصا وقتی که زن عقدکرده داشته باشد.توتنها چیزی که در دستورکارت نشان نمی دهد تدارک زندگیی ست که می خواسته ای یاخانمت شروع کنی.
کسی که ادعا می کند بزرگ شده نمی تواند تا لنگ ظهربخوابد و از اولین ساعاتی که روز می زند دنبال شغل آبرومند و لقمه حلال می دود.دنبال توپ دویدن و لگد به توپ زدن هم شد کار؟
آدمی که بزرگ شده آنقدراعتمادبه نفس دارد که حرف گوش کند و حرف بزند.نه آنکه پنبه ای توی گوشش کرده باشد و هرلحظه با همه قهرباشد غیر از یک نفری که در آن لحظه می توانسته کانال ارتباطی حداقلی باشد.
ازنشانه های بزرگان این است که همیشه آماده شنیدن اند.شایدمردم حرف قابلی داشته باشند.تاوقتی دانش آموزیم بایداز معلم بشنویم.در دبیرستان و دانشگاه از دبیر و استاد می شنویم.در کل عمر از پدر و مادر وخیرخواهان و زمانه می شنویم.یا از خلال کتابهایی که می خوانیم یا سخنرانی هایی که می شنویم.کسی که همه شنیدنش محدود به حداکثر یک سخنرانی با یک نوحه باشد چه معرفتی پیدا می کند؟ شما درخانه باهیچ کس ارتباط ندارید .ابایی هم ندارید که به ناروابگویید دیگران با من حرف نمی زنند.ازنشانه های ادم بزرگ این است که لااقل با خودش روراست است.
از نشانه های بزرگ نبودن شما این است که با حرف نزدن و حرف گوش نکردن عملا به پدرومادرتان می گویید با من حرف نزنید.چیزی می خواهید بگویید در حد چند کلمه پیامک کنید.
یکی از نشانه های بزرگی ،برخورد واقع بینانه و منطقی با اموراست.کسی که بزرگ شده به تناسب امکانات متعلق به خود اعم از سرمایه و زمان و توان اقدام می کند و نه با توقع واگذاری امکاناتی که متعلق به دیگران است و داشته هایشان را لازم دارند. دراطرافمان زیادندافرادی که وسیله شخصی ندارند و یک زندگی را اداره می کنند و کارمی کنند و گردش و دید و بازدید می روند و نوقع ندارند یکی خانه به نامشان بزند و یکی ماشین به نامشان بزند و یکی بادشان بزند.